Δεν θα την βρεις στους χάρτες ούτε στους
ταξιδιωτικούς οδηγούς. Μια κινούμενη πόλη στη μέση του πουθενά, που
μοιάζει να έχει βγει από σκηνικά ταινίας καταστροφολογίας.
Μποέμ τύποι που αναζητούν την περιπέτεια, πρώην χρήστες
ουσιών, "καμένοι" με δική τους κοσμοθεωρία, άστεγοι, νομάδες, χίπις που
ψάχνουν την αλήθεια. Στο Slab City χωρούν όλοι: μια πόλη που δεν θυμίζει σε τίποτα την Αμερική που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στις ταινίες.
Βρίσκεται στην έρημο της California, περίπου 300 χιλιόμετρα νότια από το κοσμοπολίτικο Los Angeles και μια ώρα από τα σύνορα με το Μεξικό. Μοιάζει εξωπραγματική αλλά είναι τόσο αληθινή, όσο κάθε άλλη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, θεμελιωμένη στα ερείπια της στρατιωτικής βάσης Dunlap Marine Training Facility, που χτίστηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1961.
Για πολλούς το Slab City είναι ενοχλητικό: μια πλευρά της αμερικάνικης υποκουλτούρας, που φέρνει σε αμηχανία τους Αμερικανούς, αφού αποτελεί μια απτή απόδειξη της χρεοκοπίας του πολυπόθητου και πολυδιαδφημιζόμενου "American Dream". Άλλοι τη βλέπουν με ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι κάθε χρόνο δέχεται μεγάλο αριθμό επισκεπτών που σπεύδουν να δουν από κοντά την παράξενη πόλη.
Χωρίς τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο και ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και χωρίς καθόλου έξοδα, οι Slabers ζουν μια ανέμελη ζωή, που μοιάζει με αιώνιο camping. Ο χρόνος εδώ δεν έχει σημασία, το άγχος είναι σχεδόν άγνωστη λεξη. Οι Slabers περνούν τη μέρα τους ήρεμα και τα βράδια ανάβουν φωτιές και τραγουδούν σαν ξέγνοιαστοι έφηβοι.
Οι περισσότεροι από τους μόνιμους κατοίκους είναι άποροι που ζουν με το πενιχρό επίδομα της κοινωνικής πρόνοιας. Στο Slab City όμως έρχονται και συνταξιούχοι που θέλουν να γυρίσουν όλο τον κόσμο με ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί πολύ ο αριθμός των νεόπτωχων: περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν το σπίτι τους από τις τράπεζες μετά την οικονομική κρίση.
Ύστερα όμως η οικονομία βούλιαξε, το ίδιο και το όνειρο. Αν και είχαν δυο δουλειές δεν μπορούσαν να πληρώσουν το δάνειό τους, φτάνοντας στο σημείο να πρέπει να επιλέξουν ποιον πιστωτή να πληρώσουν στο τέλος του μήνα. Δεν άργησαν να βρουν τη λύση: Πήραν το τροχόσπιτό τους και έφυγαν. Πήγαν στο Slab City.
"Οταν πρωτοήρθα εδώ, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε άλλο πλανήτη. Δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν κι αυτό", λέει η Sandra, 61 ετών, μητέρα 8 παιδιών χωρίς σύνταξη.
Οι αρχικές της ανησυχίες για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα μόνη σε ένα μέρος σαν κι αυτό, γρήγορα εξαφανίστηκαν. Τρία χρόνια αργότερα νιώθει ότι περιτριγυρίζεται από φίλους και καταφέρνει να ζει με λιγότερα από 100 δολάρια το μήνα, συμπληρώνοντας το επίδομα της πρόνοιας με πίνακες που πουλάει σε τουρίστες που σταματούν στο ατελιέ της, ένα εγκαταλελειμένο σχολικό λεωφορείο.
"Εδώ είναι το τελευταίο ελεύθερο μέρος στην Αμερική, χωρίς νόμους. Θέλεις να βγεις γυμνός στα θερμά λουτρά ή να κάνεις skateboard; Κάντο. Κανείς δεν θα σου πει τίποτα. Ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του", λέει η Sandra. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι δεμένη η κοινότητα.
To Slab City έχει αυτοσχέδια βιβλιοθήκη, night club, χώρο
προσευχής, πίστα για skateboard... Οι άνθρωποι που ζουν εδώ, συνεχίζουν
να ονειρεύονται και να ερωτεύονται.
Και μπορεί η σύνθεση των κατοίκων να αλλάζει σιγά-σιγά, όχι όμως και οι παλιοί νόμοι: σεβάσου το γείτονά σου ή αλλιώς μείνε μακριά.
Πηγή
Βρίσκεται στην έρημο της California, περίπου 300 χιλιόμετρα νότια από το κοσμοπολίτικο Los Angeles και μια ώρα από τα σύνορα με το Μεξικό. Μοιάζει εξωπραγματική αλλά είναι τόσο αληθινή, όσο κάθε άλλη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, θεμελιωμένη στα ερείπια της στρατιωτικής βάσης Dunlap Marine Training Facility, που χτίστηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1961.
Για πολλούς το Slab City είναι ενοχλητικό: μια πλευρά της αμερικάνικης υποκουλτούρας, που φέρνει σε αμηχανία τους Αμερικανούς, αφού αποτελεί μια απτή απόδειξη της χρεοκοπίας του πολυπόθητου και πολυδιαδφημιζόμενου "American Dream". Άλλοι τη βλέπουν με ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι κάθε χρόνο δέχεται μεγάλο αριθμό επισκεπτών που σπεύδουν να δουν από κοντά την παράξενη πόλη.
Η λύση στην απόγνωση
Με μια πρώτη ματιά, το Slab City είναι ένα μόρφωμα από αυτοκινούμενα τροχόσπιτα, σκουπίδια και ανθρώπους σε απόγνωση. Και ναι, όλα αυτά υπάρχουν, αλλά υπάρχουν κι άλλα.Χωρίς τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο και ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και χωρίς καθόλου έξοδα, οι Slabers ζουν μια ανέμελη ζωή, που μοιάζει με αιώνιο camping. Ο χρόνος εδώ δεν έχει σημασία, το άγχος είναι σχεδόν άγνωστη λεξη. Οι Slabers περνούν τη μέρα τους ήρεμα και τα βράδια ανάβουν φωτιές και τραγουδούν σαν ξέγνοιαστοι έφηβοι.
Οι περισσότεροι από τους μόνιμους κατοίκους είναι άποροι που ζουν με το πενιχρό επίδομα της κοινωνικής πρόνοιας. Στο Slab City όμως έρχονται και συνταξιούχοι που θέλουν να γυρίσουν όλο τον κόσμο με ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί πολύ ο αριθμός των νεόπτωχων: περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν το σπίτι τους από τις τράπεζες μετά την οικονομική κρίση.
Το American Dream χρεοκόπησε
Ο Joe Angio και η γυναίκα του Anna έκαναν "όλα όσα έπρεπε" κατά γράμμα, για να είναι σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν: πήγαν στο κολέγιο, άνοιξαν τη δική τους επιχείρηση, αγόρασαν ένα σπίτι και δυο αυτοκίνητα, πλήρωναν τους φόρους και τους λογαριασμούς των πιστωτικών τους καρτών στην ώρα τους.
Ύστερα όμως η οικονομία βούλιαξε, το ίδιο και το όνειρο. Αν και είχαν δυο δουλειές δεν μπορούσαν να πληρώσουν το δάνειό τους, φτάνοντας στο σημείο να πρέπει να επιλέξουν ποιον πιστωτή να πληρώσουν στο τέλος του μήνα. Δεν άργησαν να βρουν τη λύση: Πήραν το τροχόσπιτό τους και έφυγαν. Πήγαν στο Slab City.
Οι "Snowbirds" και οι άλλοι
Οι πιο πολλοί, οι λεγόμενοι "Snowbirds", έρχονται στην πόλη από τον Οκτώβριο μέχρι το τέλος Απριλίου, λίγο πριν αρχίσει το καλοκαίρι δηλαδή, όπου ο ήλιος στην καυτή έρημο του Colorado φτάνει περίπου τους 50 βαθμούς Κελσίου, χωρίς ίχνος σκιάς.
"Οταν πρωτοήρθα εδώ, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε άλλο πλανήτη. Δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν κι αυτό", λέει η Sandra, 61 ετών, μητέρα 8 παιδιών χωρίς σύνταξη.
Οι αρχικές της ανησυχίες για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα μόνη σε ένα μέρος σαν κι αυτό, γρήγορα εξαφανίστηκαν. Τρία χρόνια αργότερα νιώθει ότι περιτριγυρίζεται από φίλους και καταφέρνει να ζει με λιγότερα από 100 δολάρια το μήνα, συμπληρώνοντας το επίδομα της πρόνοιας με πίνακες που πουλάει σε τουρίστες που σταματούν στο ατελιέ της, ένα εγκαταλελειμένο σχολικό λεωφορείο.
"Εδώ είναι το τελευταίο ελεύθερο μέρος στην Αμερική, χωρίς νόμους. Θέλεις να βγεις γυμνός στα θερμά λουτρά ή να κάνεις skateboard; Κάντο. Κανείς δεν θα σου πει τίποτα. Ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του", λέει η Sandra. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι δεμένη η κοινότητα.
Και μπορεί η σύνθεση των κατοίκων να αλλάζει σιγά-σιγά, όχι όμως και οι παλιοί νόμοι: σεβάσου το γείτονά σου ή αλλιώς μείνε μακριά.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου